I.
ASTRICUS RECTIUS ANASTASIUS.
DE GENERE Jilic.
999 - circ. 1036. 12. Nov.
Quis primam hanc in Hungaria Infulam primus gesserit, scriptores tam domestici quam extranei, eosdem licet passim fontes secuti, in diversas sententias abeunt. Primus omnium, qui Tirnaviae a. 1573. anonyme typis datus est, Catalogus, nullo fonte indicato, Anastasium; alter, qui Corpori Juris Hung. adnexus est, Catalogus, S. Adalbertum et post hunc eundem Anastasium infula hac ornant. Subsequentes autem scriptores Legendae s. Stephani, ab Hartvico compilatae, iusto plus tribuentes et sensum Diplomatis s. Stephani, Abbatiae montis Pannoniae a. 1001. dati, nimium extendentes, expuncto panitus Anastasio, alii Sebastianum, alii Dominicum illi substituerunt.
Quaestio haec ad stabiliendum rectum successionis ordinem tam magni est momenti, ut officii nostri esse duxerimus, eandem omni ex parte investigare, perlustrare, ac tandem, quantum licet, veritati conformiter enodare.
Hartvicus, ab antiquioribus scriptoribus Chartuitius dictus, qui teste Mabillonio[2] sec. XIII.[3], secundum alios autem a. 1106 - 1114[4] legendam suam de s. Stephano rege compilavit, haec in rem nostram habet:
„Eo tempore in monasterio sancti martini erat monachus quidam, sebastianus nomine, cuius probabilis uita et deuota ia dei seruicio religio habebutur. Hunc rex uenerabilis miro cepit amore diligere, quia quanto quis religiosior, tanto erat ei acceptior. Illum ergo ob uite merita pontificali honore dignum iudicans, regendo strigoniensi archiepiscopatui eum prefecit. At quoniam flagellat deus omnem filium, quem recipit, predictum sebastianum ad probandam ipsius pacientiam corporalium oculorum lumine ad tempus priuauit. Sed ne nouellus in fide grex absque pastoris regimine a recti tramitis proposito deuiaret, per consensum romani pontificis sepe dictum ascricum
[2] Acta sanctor. Ord. Benedicti Seculum VI. Pars I. Venetiis apud Seb. Coleti pag. 67
[3] Florianus Mátyás recentissime hoc idem se propugnaturum promittit. Vide Astrik Anastas első esztergomi érsek. Buda 1869. pag. 6
[4] Pertz Mon. Germ. SS. IV. 607. sub nota 33
Első
