scribit: „S. Anastasius, fuit primo Abbas Breunov. a. s. Adalberto Mart. constitutus, postea Episcopus Strigon. in Hung.” - Quoad annum emortualem scriptores non conveniunt. Sic Mabillon (1. c. et Annal IV. 191.) paulo post concilium Francofordiense, cui a 1007. subscripsit, inortuum putat. Inchoffer (Annal. 353.) a. 1034., tum mutata sententia a. 1044. decessisse scribit. Timon in sua Epitome Chron. opinatus est eum iam a. 1004. demigrasse, (Acta Sanct. Hung. I. Append. 86.) astin editione Claudiopolitana a. 1764. illum ad a. 1014. adhuc commemorat. Bucelinus (Menologium Ben. 891.) paulo post reditum Colocam obiisse, alibi autem (Annal. Ben. I. 215.) illum ad a. 1029 iterum commemorat. Spangar a. 1035., alibi 1034. aut 1046. (Kronika IV. 117. 134); Tarnóczi autem (Indicia Sanct. 48) et qui eum sequitur Katona (Hist. Crit. I. 423. 693.) a. 1034. decessisse scribunt. Cui horum magis credendum, deficientibus fontibus determinare non valemus. Certum tantummodo est, eum nec ante a. 1028., quo Arnoldum liberaliter excepit, (vide Nrum. 15) vivere desiisse; nec ultra a. 1037., quo iam successor ecclesiam rexit, vitam produxisse. Inchoffer illum pag. 354 septuagenario nort minorem, tum seipsum corrigens, pag. 382. prope nonagenarium fuisse asserit. Et revera si ea, quae de Adalberti aetate superius relata sunt, expendimus, octvagenario maior, aut plane nonagenarius fuerit. - Dubravius (Hist. 156.) illum tantae sanctitatis et virtutis virum nominat „ut mortuum discipulum precibus suis a morte excitaverit.” Inchoffer etiam e manuscriptis antiquis - ut ipse in Additamentis affirmat - mortem eius describens, haec adiicit: „Funus honorifice, ut debebat elatum, omniumque ordinum concursu in sua Ecclesia depositum, post paucos annos, ut in loco dicemus (nullibi tamen dicit) meritis et virtutibus commendantibus, publicae ad aras religioni locum fecit.” Hinc Astrico titulus Sancti, ut vidimus, passim adscribitur, quem tamen - ut bene Katona (Hist. Eccl. Coloc. I, 145.) et iisdem plane verbis Fejér (Init. Rel. 112.) observant, Ecclesiae iudicio nusquam ei decretum et approbatum fuisse legimus.
Quanti apud s. Regem nostrum Stephanum fuerit, ac quantopere is prudentiae eius, agendique dexteritati confiderit, inde vel maxime apparet, quod legationis romanae, in cuius prospera executione stabilitas et independentia Regni quam maxime tunc posita erat, onus humeris Astrici nostri imposuerit; dignior certe Adalberto et omnibus aliis, cui, cum post s. Regem Stephanum omnium maxime conversioni gentis nostrae insudaverit, titulum Apostoli Hungariae impertiamur.
Első
