sedem multipliciter pertinere" praetendens, Joanni episcopo Aesino, Legato suo a. 1291. iniungit, "ut ad personarum ecclesiasticarum et secularium regni praelibati notitiam, - - ad illarum maxime, quae sibi dicunt ius aliquod competere quomodolibet in regno praefato, perducere studeas: regnum ipsum ab antiquo etiam ad Romanam Ecclesiam pertinere, sibique fore - - obligatum; ut haec illaesa et integra eidem ecclesiae in posterum conserventur et ne quivis illa quomodolibet invadere, occupare, vel usurpare praesumat, aut in nostrum et eiusdem Ecclesiae praeiudicium et gravamen aliquid attemptare." Rudolphum Imperatorem autem hortatur, "quatenus pro divina et apostolicae sedis et nostra reverencia iura quaelibet, ad nos et eandem Ecclesiam in regno memorato spectantia, per te, vel alium, vel alios non invadas, aut occupes, vel usurpes, sive aliquid facias in nostrum et ipsius Ecclesiae praeiudicium et gravamen."[265] Deinde cum Maria, Stephani V. Regis Hungariae filia, Carolo II. Claudo Regi Siciliae nupta, Hungariam ad se pertinere rata, volensque "eiusdem regni statum providere, sive successionis, sive consvetudinis, sive electionis, sive quocunque alio iure vel modo id competere dinoscatur;" idem regnum a. 1292. 6. Jan. publico instrumento Carolo Martello primogenito suo "de mera liberalitate, speciali gratia et maternae caritatis affectu" modo prorsus inaudito concessisset, donasset et tradidisset[266]; Papa ius hoc Caroli Martelli omnino nullum, imo ridiculosum, approbavit; s. Antoninus enim hac de re ita scribit: "In Neapoli rex (Carolus II.) fecit magnam solemnitatem, militem creans filium suum primogenitum, vocatum Carolum Martellum, ac per legatum papae fecit eum (in regem Hungariae) coronari."[267] Marcus Dumaneus Canonicus Spalatensis autem haec perhibet: "Tunc Carolus Martellus asssumens titulum Regis Hungariae et pro tali habitus a summo Pontifice ..."[268] Imo ipse etiam Bonifacius PP. VIII. a. 1303. aperte dicit: "quia etiam quondam Carolus (Martellus) ipsius reginae (Mariae) primogenitus, dicti Caroli (Roberti) genitor, habitus est quasi communiter et praecipue per Romanam Ecclesiam pro Ungariae Rege, dum vixit."[269]
Lodomerius haec omnia praemetuens, sed una etiam praevertere satagens, quin Papam de morte violenta Ladislai IV. Regis et de statu Regni, prout antea consvevit, literis suis edocuisset (Nr. 274.) Andream III. unicum regni Hungariae legitimum haeredem, tertio decimo die obitus eiusdem Ladislai Regis, seu 23. Jul. 1290.[270] corona sacra incinxit (Nr. 265.) et abhinc
[265] Fejér Cod. dipl. VI. I. 81. 83. 85.
[266] Katona Hist. Crit. VI. 1085.
[267] Ibid. pag. 1039.
[268] Farlati Illyr. Sacr. III. 294.
[269] Fejér 1. c. VIII. I. 125.
[270] Knauz, Kortan 532.
Első
