Henrico Vesprimiensi, aule domine regine, consortis nostre karissime cancellario; Chanadino Agriensi et Ladislao Zagrabiensi episcopis, ecclesias Dei feliciter gubernantibus. Magnificis viris Demetrio magistro thawarnicorum nostrorum, comite Bachiensi et Trinchiniensi; Thoma voyuoda Transiluano et comite de Zonuk; Mykch bano tocius Sclauonie et comite Syrmiensi, de Wolkow et de Budrugh; Paulo iudice curie nostre, comite Johanne magistro thawarnicorum et Desew iudice curie dicte domine regine; Dyonisio dapiferorum et Stephano agasonum nostrorum magistris; Nycolao comite Posoniensi et aliis quampluribus, regni nostri comitatus tenentibus et honores.
In tergo manu medii aevi: Privilegium Karoli regis, ut nullus iudicum tam spiritualium quam secularium, ad instanciam quorumcunque, populos ecclesie beati Benedicti iudicare audeat vel arrestare. – Sigillum e flavo et rubro serico pendet. – Orig. membran., in Arch. Cap. Strigon. Priv. Lad. 40. fasc. 1. no. 24. – Transscripsit et confirmavit Ludovicus I. rex, a. 1347. 28. Jul. – Ibidem sub nr. 3. – 1349. 2. Julii vero Nicolaus palatinus. Ibid. Lad. 40, fasc. 3. nr. 16.

193.
1328. – 18. Mart. – Carolus I. rex, literas Andrea II. regis, incolis terrae monasterii s. Benedicti de juxta Gron, libertates hospitum de Pest, Alba et Buda concedentes, transscribit et comprobat.
[K]arolus, Dei gracia Hungaria etc. rex . . . . . . . . . Ne quid plenitudinis desit, operibus pietatis expedit, ut principis presidentis benigna consideracio, opus bonum ad divini cultus incrementum concessum stabilitate perpetua fulciat et confirmat Proinde ad universorum noticiam harum serie volumus pervenire: quod vir religiosus frater Ladyzlaus, abbas monasterii sancti Benedicti de iuxta Goron, capellanus noster fidelis, nostro conspectui presentavit quoddam privilegium domini Andree, quondam illustris regis Hungarie, attavi nostri karissimi, felicis recordacionis, super libertatum gracia populorum dicti monasterii, per dictum regem salubriter concessa confectum et habitum, petens humiliter et devote, ut ipsum privilegium ratum habere, acceptare, renovare et nostro dignaremur privilegio confirmare. Cuius tenor talis est:
Sequitur priv. Andreae II. regis, ex ipso origin.[130] editum T. I. p. 212. nr. 217.
Itaque nos, diligenti sollicitudinis intuitu prescriptum privilegium dicti domini Andre regis, iustum fore et salubriter concessum reperientes et videntes, cupientes quoque, et nobis ex debito incumbere existimantes, ut nostris temporibus, quibus per Dei clemenciam solio sublimitatis regiminis regni feliciter presidemus, ea que pro quiete religiose conservacionis sunt disposita pacifica permaneant, dictum privilegium, in nulla sui parte viciatum, de verbo ad verbum presentibus insertum acceptamus, ratificamus, approbamus et de consilio prelatorum et baronum regni nostri, super concessione prescriptarum libertatum et gracie ipsi ecclesie perpetuo valere et inviolabiliter permanere, presentis privilegii nostri patrocinio confirmamus. In cuius rei memoriam, perpetuamque firmitatem, presentes concessimus litteras nostras privilegiales, novi et autentici sigilli nostri dupplicis munimine roboratas. Datum, per manus discreti viri magistri Andree, prepositi ecclesie Albensis et aule nostre vicecancellarii dilecti et fidelis nostri. Anno Domini Millesimo CCC-o vicesimo octavo, quintodecimo

[130] 1217. 13. Jun.